Bloemetje

Ik weet niet eens of het uiteindelijk over bloemetjes zal gaan. Ergens gaat het meer over facebook, maar dat is inmiddels al zo'n uitgekauwd onderwerp dat ik er mijn onderwerpregel niet mee wil bevuilen. Facebook confronteert me steeds meer met zaken zoals het feit dat ik geen foto's van de kinderen maak. Dat vergeet ik gewoon. Met Jonathan z'n derde verjaardag riep ik nog net voordat de taart aangesneden werd: 'Ahhhhhhhhhh FOTO!!' (En ik dacht: hoe DURF ik dit te vergeten?!), dus met een diepe zucht en een hand over mijn hart kan ik later - als de harde schijf voor die tijd niet crasht of als we de foto's op tijd op de externe schijf hebben gezet die dan hopelijk de komende jaren ook niet crasht - het bewijsmateriaal leveren. Ja, we hebben je verjaardag gevierd. Je hebt kaarsjes uitgeblazen. Het was leuk en bijzonder. Nee, ik heb het niet op facebook gezet. Maar.. de andere kant is ook dat facebook je laat lachen. Mensen posten grappige foto's en filmpjes. Een prachtig verhaaltje erbij en het is compleet. Ik lees net iets schattigs; iemand post een foto van een mooie bos bloemen. Omdat het de dag is dat ze drie jaar in ondertrouw zijn verrast haar man haar met zo'n mooi boeket. Ik moest het even twee keer lezen. Man geeft bos bloemen omdat ze drie jaar in ondertrouw zijn. Ze zijn inmiddels dan dus iets korter dan drie jaar getrouwd, maar haar man weet de datum van de ondertrouw na drie jaar nog? Ik wist onze ondertrouwdatum al niet meer op onze huwelijksdag en toen was ik absoluut niet zwanger. Het is gewoon knap als iemand dat al onthoudt en dat dat dan ook nog eens een man blijkt te zijn. Petje af. Ik dacht eigenlijk; ze zal wel gewoon een bos bloemen hebben gekregen (bijvoorbeeld omdat manlief ze van z'n baas heeft gekregen omdat hij zo zijn best heeft gedaan nieuwe klanten te werven - zo gaat dat hier, gelukkig bloemen inclusief verhaal) en net haar trouwalbum hebben bekeken met een vriendin op de bank en daarin de ondertrouwpapieren hebben gevonden en gedacht hebben: 'leuk, eens even kijken wanneer dat ook alweer was (want wie onthoudt zoiets nou?).' En toen kwam die spontane bos bloemen binnen en riep ze, licht gedramatiseerd; 'Oh, wat lief dat je daaraan gedacht hebt! Omdat we vandaag als drie jaar in ondertrouw zijn, wat knap dat je dat nog weet schat.' Man:'Uh.. Ja, natuurlijk, daarom ja, gefeliciteerd lieverd.' Ik bedenk me wel eens dat ik bijster a-romantisch ben. Ik vind bloemen best leuk, maar ik heb liever een zak chips en een leuke film. Ik hoef niet zo nodig elk jaar dat onze trouwdag vieren een weekend of weekje weg, ik kook liever een keertje uitgebreid (biefstuk) en we eten het saampjes op. In plaats van het regelen van een oppas om 's avonds samen weg te gaan, ga ik liever een lange dag wandelen door het bos mét kinderen en een picknickmand. Ik draag zijn oude t-shirts in bed en kibbel met Marinus waar iedereen bij is. Ik maak me druk over wat de bloemen die hij meeneemt hebben gekost, maar probeer me tegenwoordig bewust in te houden en te denken GENIET. Hij maakt het goed want hij is iets romantischer en hij houdt van me zoals ik ben en leert me steeds een beetje meer te genieten. Maar vieren van Valentijnsdag en ons jubileo zit er niet echt in. Dit jaar gaan we maar eens voor het trouwalbum, dan kunnen we er tenminste doorheen bladeren op onze trouwdag. En het leuke is; the best is yet to come. We zijn gelukkig en getrouwd en genieten gaat steeds beter :-)

Wicky

Jonathan is in de veronderstelling dat Osama weer leeft. Mijn vriendin Morgana noemt hij stug Osama. Ze heeft weliswaar geen baard en jurk aan (dat laatste een heel enkele keer, maar dan tot de knie i.p.v. tot de enkels) en toch noemt hij haar zo. Zou hij het hele Osama drama hebben gevolgd al die keren dat ik het nieuws heb gekeken? Of hij heeft gewoon last van een spraakgebrek. Over brute criminelen gesproken. Of, over vooroordelen gesproken: Ik fiets laatst naar school en zie het meest schattige tafereeltje. Een stoere Marokkaanse gangster van een jaar of 16 met een pakje wicky in z'n handen! Ooo... aandoenlijk zeg! In plaats van de meest stiekeme vooroordelen die mijn hoofd zouden kunnen binnendringen is dit beeld een boost aan positieve gedachten. Het zijn jongens, ze hebben het niet makkelijk en ze drinken wicky. Ze zijn eigenlijk ook gewoon lief. Maar dat mag je van jongens toch nooit zeggen.

Katten en kinderen

De kunst van deze blog is om verscheidene dingedangetjes die het vernoemen waard zijn aan elkaar te rijgen tot een mooi verhaal. We zitten laatst op een verjaardag. De schoonfamilie van mijn zus zit in de huiskamer. Terwijl ik mijn lieve zus in de keuken help (en de huiskamer is niet zo groot), gaat het gesprek in de huiskamer over katten. Eén van de schoonzussen is dol op katten, ze heeft er in elk geval twee en ze vindt ze nog leuk ook. Een andere schoonzus heeft een kat omdat haar vier kids er dol op zijn, maar zij absoluut niet. En de ergernis druipt haast van haar gezicht af. Ze wil eigenlijk van de kat af, hoe onmogelijk de situatie ook is. Iemand oppert het idee om de kat dan naar het asiel te brengen. Maar nee, dat is zielig. Marinus neemt deel aan het gesprek en zegt bloedserieus: 'heb je het wel eens bij de chinees geprobeerd?' De enthousiaste reactie die daarop volgde was niet wat hij had verwacht. Haar ogen begonnen te schitteren en hoopvol vroeg ze:'O, echt waar? Doen ze dat? Wat een goed idee!' En dan zeggen ze dat ik naïef ben.. Als we deze anekdote aan onze vrienden, tevens kattenliefhebbers vertellen krijgt het verhaal ineens een andere wending. Ja, het asiel is toch alleen voor katten die iets mankeren? Nee, dat is niet zo, zegt vriendin. Vaak worden er katten gebracht om de zomervakantie en de rest van hun leven door te brengen. Het volgende onderwerp heeft te maken met pleegkinderen, waarop vriend zich vergist en zegt: 'Pleegkinderen kun je toch uit een pleegasiel halen, die mankeren ook niet altijd iets.' Tja.. In dat geval zou de zomervakantie naar verre bestemmingen ineens een stuk goedkoper zijn. Voor kinderen boven de 2 jaar moet je betalen en als je die nou voor die vier weken naar een kinderasiel zou kunnen brengen. Mijn gedachten nemen een loopje en ik besef me tegelijkertijd dat de wereld in sommige opzichten er zo uit ziet. Maar het moet niet gekker worden. Over kinderen gesproken. Roos duimt. En toen ze klein was, was dat fijn. Dat scheelde mij twintig keer op een nacht naar haar bedje lopen om er een speen in te stoppen. Er zijn vast ook nog andere populaire ideeën over omgaan met huilende baby's terwijl je eigenlijk wilt slapen, maar de speen of duim zijn favoriet. Nu proberen we haar een beetje van het duimen af te helpen. Dus alleen maar 's nachts. Op of aanmerkingen over ons beleid zijn overigens ook welkom! Marinus zit met haar op de bank en ze stopt haar duim in haar mond. Marinus zegt tegen Roos dat ze overdag niet mag duimen, dan lijkt ze zo moe en moet ze eigenlijk naar bed. Roos zit in groep 1 en groep 1-ers zijn bijdehand. 'Mijn duim hoort je niet hoor papa.' Serieus pakt Marinus haar duim en zegt luid en duidelijk: 'duim, niet meer in Roos d'r mond nu.' 'Ja, maar papa, mijn duim vertelt mij dat hij heel graag in mijn mond wilt.' Schattig he, die lieve manipulerende kracht van kinderhumor. We zijn in elk geval nog niet uit geduimd hier.

Turkse bruiloft

Gisteren werd het laat. Alles na 22.00 noem ik laat. Na 00.00 wordt het erg laat. Dus, het werd erg laat. Ik werd uitgenodigd voor een Turkse bruiloft. Voor het eerst in mijn leven (waar inmiddels al aardig wat Turkse vrienden de revue hebben gepasseerd) mocht op dit enorme feest als gast verschijnen. Marinus mocht trouwens ook komen. Hij was helaas ziek. Maar misschien was het wel beter voor hem. Er werd namelijke veel gedanst. En als Marinus ergens niet zoveel plezier in beleeft (lees: hekel aan heeft), dan is dat dansen. Daar kan ik trouwens nog best een leuke anekdote over schrijven. Dus even tussendoor. Bruiloft van vrienden, een jaar geleden. Net gehuwde paar doet een mooie dans, wij staan rondom het echtpaar. En op het moment dat zij hun laatste move maken en ze vervolgens de gasten op de dansvloer willen krijgen, pakt hij (de bruidegom) een dame bij de hand, en zij (de bruid) trekt zo Marinus op de dansvloer! Haha, mooie actie. Je zou haast denken dat het met voorbedachte rade is gedaan. Wees gewaarschuwd als je niet van dansen houdt en op een bruiloft komt! Dus, ik mocht mee met mijn buurvrouw en haar gezin. Een enorme zaal, een overvloed aan mensen met waarschijnlijk meer figuren als ik die het bruidspaar nog nooit eerder hebben gezien. Een band die de oren van je hoofd speelt, een heleboel tafeltjes, grote dansvloer en een cameraploeg die alles en iedereen filmt zodat je jezelf levensgroot op de muur ziet verschijnen terwijl je op z'n Turks probeert te dansen wat niet lukt (en ALLE mannen daar kunnen dansen!). Het was bijzonder, echt een enorm feest. Naast dat het gezellig was, was het ook een beetje vreemd. Ik zat aan de tafel met dé oma van de halve zaal. Ze was overgevlogen vanuit Turkije om, doof als ze leek te wezen, te genieten van het feest. Iedereen spreekt Turks en de kinderen en jongeren die je normaal in de winkel wat vraagt, of die in je klas zitten, zijn ineens voor mijn gevoel geen Nederlanders meer. Je proeft de Turkse cultuur in alles en die avond waande ik me als enige buitenlandse in het buitenland. Niks Nederlands aan hoor. Dus lees: heel hartelijk en vriendelijk. Ik heb de tenen uit m'n schoenen gedanst en mag nu, een paar weken later, naar meer Turkse bruiloften. En als dat niet lukt, dan kan ik verre familieleden Nederlands leren, want dat willen ze allemaal! Met mijn buurvrouw is het leven in Den Haag één groot feest. Op naar een feessie.

Achterdocht

Over wantrouwen en achterdocht gesproken: Marinus en ik liggen in bed en voor de verandering val ik eens eerder in slaap dan hij. Op het moment dat hij zijn licht uitdoet om te gaan slapen blijk ik weer tot leven te komen. Het mooie daarvan is, is dat ik daar niets meer van weet. En pas 's ochtends vroeg kan Marinus mij vertellen hoe enorm achterdochtig ik eigenlijk ben. Dus de volgende ochtend zegt Marinus als z'n wekker gaat: 'tjonge, ik heb echt enorm gelachen gisteravond.' Ik kijk verbaasd en probeer mijn geheugen op te frissen. Naar mijn idee hadden we nou niet een enorme lachkick de avond tevoren, dus ik heb wat gemist. Dat zeg ik hem dan ook maar. Hij pakt z'n telefoon en opent het kladblok. Zwart op geel, bewijs van uitgekraamde onzin. Op het moment dat Marinus zijn licht uitdeed scheen ik het volgende gezegd te hebben: E: jij bent een spion van de Duitsers M: hoezo denk je dat? E: je plakt overal stickers op M: ik ben geen spion van de Duitsers E: ik geloof je niet M: ik ben een spion van de Russen E: hm.. dat zal wel Tjonge, m'n eigen man verdenken en blijkt hij nog een spion van de Russen te zijn ook!! Dus i.p.v. 's avonds laat kon ik 's ochtends vroeg beginnen met een schaterlach. Wat een feest om te lachen om vreemde hersenspinsels. Heel onschuldige achterdocht is niet erg.

Met m'n neus op de feiten

Zo, bijna zit mijn eerste ik-ben-een-echte-huis-moeder-fiets-muts-week erop! Heen en weer, weer en heen en dat bij elkaar 4 keer op een dag. Behalve de woensdag. En de vrijdag, die neem ik stiekem ook nog mee. Ze is lekker toch nog niet leerplichtig. En dinsdag aan het eind van de ochtend vond ik Roos zo moe, dat ik de juf vertelde dat ik haar ook even thuis hield. Al met al viel het mee. Houwuh zo, zou ik zeggen. Maar Roos vindt het zowaar LEUK op school. Dat wat ik niet had verwacht is toch gebeurd. In de volksmond heet dat ook wel een wonder. Toen ze één blik liet vallen op een rondslingerende broodtrommel móest ze ineens ook maar eten op school. En elke dag vragen of dat dan dé dag was waarop ze haar boterham mee mocht nemen. 'Nog een paar nachtjes slapen Roos, vanaf maandag mag je op school blijven eten.' Ze heeft er zin in, dus ik ook! Vandaag fiets ik voor de derde keer weer naar huis. Ik ben lekker op dreef en verbaas mezelf dat er zo'n vaart in zit. M'n band is niet hard, ik heb een tas met boodschappen en een knulletje van 10 kilo achterop en ik ben een paar mensen voorbij gefietst. En zoiets simpels levert me meteen een glimlach op. 'Goed zo Eef, daarom hoef jij niet naar de sportschool. Ga zo door, lekker vaartje joh.' En ik hoef maar zoiets kleins te denken of ik word met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik kijk vluchtig naar links en ineens scheurt er een vijftiger op een racefiets voorbij. 'Ja.. híj heeft een racefiets, zo kan ik het ook.' Had ik niet moeten denken. Twee studentikoze heren op oude barrels racen me voorbij, terwijl ik wind door mijn haren voel suizen door de snelheid die ik al maak. En zoiets kleins levert me dan weer een glimlach op. Ja, denk maar niet teveel, want voor je het weet wordt je met de neus op de feiten gedrukt. Het zij zo. Ik ga sporten.