Wicky

Jonathan is in de veronderstelling dat Osama weer leeft. Mijn vriendin Morgana noemt hij stug Osama. Ze heeft weliswaar geen baard en jurk aan (dat laatste een heel enkele keer, maar dan tot de knie i.p.v. tot de enkels) en toch noemt hij haar zo. Zou hij het hele Osama drama hebben gevolgd al die keren dat ik het nieuws heb gekeken? Of hij heeft gewoon last van een spraakgebrek. Over brute criminelen gesproken. Of, over vooroordelen gesproken: Ik fiets laatst naar school en zie het meest schattige tafereeltje. Een stoere Marokkaanse gangster van een jaar of 16 met een pakje wicky in z'n handen! Ooo... aandoenlijk zeg! In plaats van de meest stiekeme vooroordelen die mijn hoofd zouden kunnen binnendringen is dit beeld een boost aan positieve gedachten. Het zijn jongens, ze hebben het niet makkelijk en ze drinken wicky. Ze zijn eigenlijk ook gewoon lief. Maar dat mag je van jongens toch nooit zeggen.

Katten en kinderen

De kunst van deze blog is om verscheidene dingedangetjes die het vernoemen waard zijn aan elkaar te rijgen tot een mooi verhaal. We zitten laatst op een verjaardag. De schoonfamilie van mijn zus zit in de huiskamer. Terwijl ik mijn lieve zus in de keuken help (en de huiskamer is niet zo groot), gaat het gesprek in de huiskamer over katten. Eén van de schoonzussen is dol op katten, ze heeft er in elk geval twee en ze vindt ze nog leuk ook. Een andere schoonzus heeft een kat omdat haar vier kids er dol op zijn, maar zij absoluut niet. En de ergernis druipt haast van haar gezicht af. Ze wil eigenlijk van de kat af, hoe onmogelijk de situatie ook is. Iemand oppert het idee om de kat dan naar het asiel te brengen. Maar nee, dat is zielig. Marinus neemt deel aan het gesprek en zegt bloedserieus: 'heb je het wel eens bij de chinees geprobeerd?' De enthousiaste reactie die daarop volgde was niet wat hij had verwacht. Haar ogen begonnen te schitteren en hoopvol vroeg ze:'O, echt waar? Doen ze dat? Wat een goed idee!' En dan zeggen ze dat ik naïef ben.. Als we deze anekdote aan onze vrienden, tevens kattenliefhebbers vertellen krijgt het verhaal ineens een andere wending. Ja, het asiel is toch alleen voor katten die iets mankeren? Nee, dat is niet zo, zegt vriendin. Vaak worden er katten gebracht om de zomervakantie en de rest van hun leven door te brengen. Het volgende onderwerp heeft te maken met pleegkinderen, waarop vriend zich vergist en zegt: 'Pleegkinderen kun je toch uit een pleegasiel halen, die mankeren ook niet altijd iets.' Tja.. In dat geval zou de zomervakantie naar verre bestemmingen ineens een stuk goedkoper zijn. Voor kinderen boven de 2 jaar moet je betalen en als je die nou voor die vier weken naar een kinderasiel zou kunnen brengen. Mijn gedachten nemen een loopje en ik besef me tegelijkertijd dat de wereld in sommige opzichten er zo uit ziet. Maar het moet niet gekker worden. Over kinderen gesproken. Roos duimt. En toen ze klein was, was dat fijn. Dat scheelde mij twintig keer op een nacht naar haar bedje lopen om er een speen in te stoppen. Er zijn vast ook nog andere populaire ideeën over omgaan met huilende baby's terwijl je eigenlijk wilt slapen, maar de speen of duim zijn favoriet. Nu proberen we haar een beetje van het duimen af te helpen. Dus alleen maar 's nachts. Op of aanmerkingen over ons beleid zijn overigens ook welkom! Marinus zit met haar op de bank en ze stopt haar duim in haar mond. Marinus zegt tegen Roos dat ze overdag niet mag duimen, dan lijkt ze zo moe en moet ze eigenlijk naar bed. Roos zit in groep 1 en groep 1-ers zijn bijdehand. 'Mijn duim hoort je niet hoor papa.' Serieus pakt Marinus haar duim en zegt luid en duidelijk: 'duim, niet meer in Roos d'r mond nu.' 'Ja, maar papa, mijn duim vertelt mij dat hij heel graag in mijn mond wilt.' Schattig he, die lieve manipulerende kracht van kinderhumor. We zijn in elk geval nog niet uit geduimd hier.