Bloemetje

Ik weet niet eens of het uiteindelijk over bloemetjes zal gaan. Ergens gaat het meer over facebook, maar dat is inmiddels al zo'n uitgekauwd onderwerp dat ik er mijn onderwerpregel niet mee wil bevuilen. Facebook confronteert me steeds meer met zaken zoals het feit dat ik geen foto's van de kinderen maak. Dat vergeet ik gewoon. Met Jonathan z'n derde verjaardag riep ik nog net voordat de taart aangesneden werd: 'Ahhhhhhhhhh FOTO!!' (En ik dacht: hoe DURF ik dit te vergeten?!), dus met een diepe zucht en een hand over mijn hart kan ik later - als de harde schijf voor die tijd niet crasht of als we de foto's op tijd op de externe schijf hebben gezet die dan hopelijk de komende jaren ook niet crasht - het bewijsmateriaal leveren. Ja, we hebben je verjaardag gevierd. Je hebt kaarsjes uitgeblazen. Het was leuk en bijzonder. Nee, ik heb het niet op facebook gezet. Maar.. de andere kant is ook dat facebook je laat lachen. Mensen posten grappige foto's en filmpjes. Een prachtig verhaaltje erbij en het is compleet. Ik lees net iets schattigs; iemand post een foto van een mooie bos bloemen. Omdat het de dag is dat ze drie jaar in ondertrouw zijn verrast haar man haar met zo'n mooi boeket. Ik moest het even twee keer lezen. Man geeft bos bloemen omdat ze drie jaar in ondertrouw zijn. Ze zijn inmiddels dan dus iets korter dan drie jaar getrouwd, maar haar man weet de datum van de ondertrouw na drie jaar nog? Ik wist onze ondertrouwdatum al niet meer op onze huwelijksdag en toen was ik absoluut niet zwanger. Het is gewoon knap als iemand dat al onthoudt en dat dat dan ook nog eens een man blijkt te zijn. Petje af. Ik dacht eigenlijk; ze zal wel gewoon een bos bloemen hebben gekregen (bijvoorbeeld omdat manlief ze van z'n baas heeft gekregen omdat hij zo zijn best heeft gedaan nieuwe klanten te werven - zo gaat dat hier, gelukkig bloemen inclusief verhaal) en net haar trouwalbum hebben bekeken met een vriendin op de bank en daarin de ondertrouwpapieren hebben gevonden en gedacht hebben: 'leuk, eens even kijken wanneer dat ook alweer was (want wie onthoudt zoiets nou?).' En toen kwam die spontane bos bloemen binnen en riep ze, licht gedramatiseerd; 'Oh, wat lief dat je daaraan gedacht hebt! Omdat we vandaag als drie jaar in ondertrouw zijn, wat knap dat je dat nog weet schat.' Man:'Uh.. Ja, natuurlijk, daarom ja, gefeliciteerd lieverd.' Ik bedenk me wel eens dat ik bijster a-romantisch ben. Ik vind bloemen best leuk, maar ik heb liever een zak chips en een leuke film. Ik hoef niet zo nodig elk jaar dat onze trouwdag vieren een weekend of weekje weg, ik kook liever een keertje uitgebreid (biefstuk) en we eten het saampjes op. In plaats van het regelen van een oppas om 's avonds samen weg te gaan, ga ik liever een lange dag wandelen door het bos mét kinderen en een picknickmand. Ik draag zijn oude t-shirts in bed en kibbel met Marinus waar iedereen bij is. Ik maak me druk over wat de bloemen die hij meeneemt hebben gekost, maar probeer me tegenwoordig bewust in te houden en te denken GENIET. Hij maakt het goed want hij is iets romantischer en hij houdt van me zoals ik ben en leert me steeds een beetje meer te genieten. Maar vieren van Valentijnsdag en ons jubileo zit er niet echt in. Dit jaar gaan we maar eens voor het trouwalbum, dan kunnen we er tenminste doorheen bladeren op onze trouwdag. En het leuke is; the best is yet to come. We zijn gelukkig en getrouwd en genieten gaat steeds beter :-)