U bent

Verwonderd, dat U niet volkomen te kennen bent
en meer nog dat ik weet dat U mij kent
en dát volstaat

Het draait niet om wat ik begrijp, wat ik vind of denk
zolang U het maar begrijpt, het hart doorgrond,
het zoeken beloond met rijke winst;
U te mogen zien in kleine dingen.

Ik leun in vol vertrouwen in armen die mij zullen dragen
niet door gemak en strijdloos streven
maar door moeite en door dalen waar ik zonder U te vragen
weet dat U er bent

U bent

Beiroet en Parijs en al die andere plaatsen

In een wereld die verward is
Door egoïsme wordt besmeurd
Waar geweld van elke dag is
En ook wij bekennen kleur

Humaan proberen we vooraan
Te staan en zonder blaam
De ander schuld te bewijzen
We noemen het het kwaad
En inderdaad, dat is het ook

En nu de spiegel voorgehouden wordt
schrik ik van mijn eigen wankel

Of het kwaad zich hier of daar voltrekt
Afschuw blijkt niet ver te reiken
Het lijkt alsof de schrik zich niet verder strekt
Dan wat voor ons dichtbij is

Openen wij de ogen voor wat verder van ons huis is
Dan zien we dat ook daar dezelfde tranen vallen
Dezelfde angst, dezelfde nood heeft toegeslagen
Zullen we samen ons egoïsme het graf in dragen
En met elkaar hier en daar
Tranen huilen en samen,
samen verder gaan.

LEEF

Een zonnestraaltje druppelt binnen
en regent straalt te schijnen
Een onverwacht momentje
Ik geef me over, denk buiten de lijnen en LEEF!

De Held

Een hoekje in mijn hart wil graag de held zijn. Dat kan ik beter verwoorden; ik wil graag een held zijn.

Ik ben een visionair, een idealist, wereldverbeteraar, milieufreak (tot het me te veel wordt), standby vrijwilliger, ik wil de beste moeder zijn (die keer op keer faalt in haar streven), een gewHELDige echtgenote, trouwe vriendin, fijne dochter, een heldenhart dat niet te over laat.

Ik wil graag iets betekenen. Voor de wereld en voor mijn omgeving. En het kan eigenlijk nooit genoeg zijn. Laat me iets betekenen, geef me een rede voor mijn bestaan, geef me een doel.

De wereld is me in mijn streven en verlangen veel te groot geworden. Ik ben erachter gekomen dat ik de wereld niet kan redden. Ideeën zijn er genoeg om armoede uit te roeien, de natuur te beschermen en het goede te doen, maar..
ik kan de wereld niet redden.

Er is iemand die dat wel kan. En eigenlijk heeft hij dat al gedaan. Hij heeft mij gered van mijn tekortkomingen, hij heeft mij bevrijd van mijn uitputtende strijd de held te willen zijn. Hij geeft mij moed voor de dag, nieuwe kracht als ik 'op' ben, hij maakt recht wat krom is, hij maakt me blij als mijn omstandigheden daar niet naar zijn. Hij is dè held, de enige, ware held die mijn onrealistische doelen in perspectief plaatst. Hij geeft mij een doel in mijn leven, eigenlijk is hij het doel in mijn leven.
Bij hem ben ik veilig, bij hem vind ik rust, hij verwacht niets, bij hem kan ik zijn. Gewoon zijn. Ik heb zijn goedkeuring niet nodig, want hij houdt van mij zoals ik ben. Work in progress. Unfinished but ready to live, to love, to laugh, to be!

Jezus, ja Jezus! Wauwie! Echt waar. Hij is mijn held!
En doordat hij van mij houdt, kan ik ook houden van anderen.
Doordat hij mij blij maakt, kan ik dat uitdelen.
Mijn superheld geeft mij superkrachten zodat ik kan delen van alles wat hij geeft.
Hij is mijn doel. Ik hoef mezelf niet uit te putten maar doe alles door Hem die mij kracht geeft!

Als je brandstof op is, als je bang bent dat de wereld in stukjes uit elkaar valt en jij alle touwtjes goed strak moet vasthouden om dat te voorkomen, als je niet meer weet wat werkelijk belangrijk is, maak je wereld klein. Wat doet er nu echt toe? Ik leef maar één keer, elk moment is er maar één keer. Kan ik de touwtjes teruggeven aan de ontwerper van het leven en van de wereld?

Ik las laatst een kort verhaal van twee emmers aan een juk. Eén van de emmers had een barst. De emmers deden belangrijk werk. Ze zorgden dat er dagelijks water naar de hut werd gebracht. Dagelijks werd dezelfde route afgelegd naar de rivier en ook dagelijks kwam de gebarsten emmer halfvol aan bij de hut. De emmer schaamde zich voor zijn imperfectie. Hij vergeleek zichzelf met de andere emmer en voelde zich beroerd dat hij niet hetzelfde werk kon verzetten en niet kon doen waar hij voor gemaakt was.
Op een dag zei de emmer tegen zijn waterdrager. 'Meester, het spijt me zo, ik schaam me dat ik mijn werk niet goed kan doen. Dat uw moeite niet volledig beloond wordt.'
De waterdrager zei hem: 'Is het je dan niet opgevallen dat er alleen maar bloemen aan jou kant van de weg bloeien. Ik wist van je gebrek en heb daarom bloemzaad gezaaid aan jou kant van de weg. Juist vanwege je gebrek kun jij elke dag, wanneer we teruglopen de bloemen water geven. De afgelopen jaren kon ik bloemen plukken en is de hut een prachtige plek met prachtige bloemen. Zonder jou was zou de schoonheid van de bloemen nooit het huis hebben kunnen zegenen.

God gebruikt onze imperfectie. Hij verwacht geen heldendaden. Hij verwacht van ons dat we gebruik maken van het talent dat Hij ons gegeven heeft. Ontdek het, gebruik het, eer je Maker en LEEF!

Gezonde levensstijl?

Gezonde voeding is gezond? Ik betwijfel het.

Twee ons groenten, twee stuks fruit, twee keer in de week vis, niet teveel vlees, extra vitamines, eet vooral nootjes als tussendoortje, drink water, drink nog meer water, begin de dag goed met superfood,  niet teveel brood en als je brood eet dan wel 100% volkoren, geen of weinig melk ( daar krijg je artrose van), geen pakjesmaaltijden koken, maar alles vers, volkoren pasta's (droge meuk waar je aardig aan kunt wennen, ik mix met gewone pasta) en van vruchtensappen gaat je tandglazuur kapot. Zo. Dit is gezond leven in een notendop.

En deze lijstjes zijn nogal aan verandering onderhevig. Eerlijk gezegd houd ik van dit lijstje. Ik probeer te streven naar een gezonde levensstijl, zeker voor onze kinderen. Ik wil ze een gezonde manier van leven aanbieden. Maar alleen al dat eerste dingetje, twee ons groenten!

Ik houd van groenten. Als Marinus aan mij vraagt: wat eten we vandaag? Dan begint mijn antwoord steevast met het soort groenten. Zijn nieuwsgierigheid wordt pas gestild als hij ook weet wat voor vlees erbij geserveerd wordt. 

Niet iedereen is zo gek op groenten als ik ben. Ik maak eigen pastasauzen, verse groenten in overvloed. En bij elke willekeurige maaltijd probeer ik uitjes mee te bakken, komkommersalade te maken (gewone sla doet het hier niet zo goed) en als we friet eten, dan wel met een uitgebreid rauwkostbuffet. Voor ieder wat wils.

Jonathan eet graag snoeptomaatjes. Geen gewone, geen cherry, alleen snoeptomaatjes. Tegen de tijd dat ie dit kan lezen hoop ik dat ie al zo gewend is aan de smaak van grote 'snoeptomaatjes', prachtig ronde 'snoeptomaatjes' dat hij erom kan lachen. Hier in huis zijn alle tomaten snoeptomaten. En zo
proberen we braaf ons aan de gezonde standaard te houden. Maar eenvoudig is het niet altijd, als je het nauwkeurig gaat berekenen.

Ik bedacht me van de week tijdens het doppen van de boontjes dat ik wil koken naar wat realistisch is en niet naar wat ik graag zou willen zien. Alles wat tot nu toe over blijft, beland in de vuilnis-mama-bak, meestal de dag erna, tijdens de lunch.
Maar ik kan een perfect gezonde levensstijl niet volhouden. Als ik teveel op alle puntjes, komma's, aanbevelingen etc. ga letten, krijg ik last van stress.

En stress is ongezond. Veel ongezonder dan alle adviezen met een korreltje zout te nemen, er zelf een mouw aan te passen en niet te streng te zijn voor mezelf.

Ik bedacht me twee dingen:

1. Onmogelijk voor te stellen dat mijn moeder met zes kinderen ons allemaal volgens de boekjes te eten gaf. Dat deed mijn moeder dus ook niet. Een van twee stuks fruit op een dag was al helemaal geen sprake, weet je wat dat kost!?! Koken met passie en op gevoel. Gewoon van de realistiek. Mooi zelfbedacht woord. Vind je niet?

2. Ik was puntje 2 bijna kwijt, maar ik heb hem weer gevonden. Snoep. Mijn oudste zussen kregen in hun jongere jaren minder vaak snoepjes. Ik heb geen gebrek aan snoep gehad. Er waren regels aan verbonden, maar er waren meestal snoepjes in huis. Ik taal niet naar snoep. Mijn twee zussen echter... Oei, oei, oei, een bank overvallen is er niets bij. Een volle lade met snoep, koek en andere kleurrijke zoetigheden, zo, voor het grijpen.

Met die tweede gedachte in mijn achterhoofd krijgen onze kids, naast nootjes (wanneer ze willen), gedroogde abrikoosjes en verse dadels ook gewoon snoep.

Dood gaan we uiteindelijk toch, zal ik maar zeggen. En dan wil ik niet de meeste tijd me zorgen hebben gemaakt over al dan niet gezond leven. De stress snoept er zo wat jaartjes vanaf.

Ik denk, dus ik leef - Eef 

Samen

Samen spelen, samen delen
Ja dat hoor ik echt zo vaak
en als ik dan eens toegeef
is het steeds weer raak

M'n broertje wilt iets anders
m'n zusje maakt het kapot
ik speel liever op m'n kamer
en doe m'n deur op slot

En als ik daar dan zit
en bedenk wat ik echt wil
dan vind ik in mijn eentje spelen
eigenlijk best stil

Weet je, samen is echt leuker dan alleen
in je eentje is best saai
Ik houd meer van wat lawaai
Ja, samen is toch leuker dan alleen



Ps. Hiep hiep hoera, ik heb de enter ontdekt!

De kunst van het niksdoen

Ergens loopt het spaak. Ik ben me er al een tijdje bewust van. Ik kan niet niksdoen. Gewoon lekker niksen. Dat is schijnbaar niks voor mij. Het leven hedentendage is immers niet eenvoudig wanneer je wenst niets te doen. Je rolt van de ene verleiding in de volgende afleiding.

Ik wou dat ik kon vissen. Ik zou willen dat ik kon meepraten over de nothingbox. Bij mij staan er altijd een paar boxen tegelijkertijd open. Er geen enkele bevat niks.
Soms vraag ik me af hoe dat een paar eeuwen terug is geweest. Door de eeuwen heen is er zoveel veranderd. In plaats van dag in dag uit zwoegend rondkomen - en dat met de hele familie - is er steeds meer vrije tijd ontstaan. De aangename 8-8-8 wet garandeert ons van in elk geval heel wat uurtjes vrije tijd. Als ik om me heen kijk, en dan hoef ik echt niet ver te kijken, ik betrap mezelf er ook wel eens op, zie ik hoe nutteloos die tijd vaak wordt opgevuld.
Tv,pc, en allermodernste technologie vullen een hoop tijd. Ik kijk niet graag tv. Ik houd er altijd hetzelfde gevoel aan over als na het bakken van patat in de frituur. In eerste instantie lijkt het leuk, ontspannen en in het geval van patat ook nog lekker. Achteraf gezien vraag ik me af wat ik nu eigenlijk gezien heb, of het nuttig was en ben ik in het geval van de patat misselijk van de vettigheid.
En ik stel mezelf twee vragen: 1. Waar geniet ik van, waar vind ik ontspanning in en zoek ik dat ook op (knap hè, 3 in 1) 2. Ben ik te streng voor mezelf als het gaat over genieten? Is het mijn calvinistische opvoeding die bijdraagt aan mijn gevoel of het idee dat alles nuttig zou moeten zijn. In mijn hoofd spelen vaak de minderbedeelden een rol. Kennen de meeste mensen op deze aardbol wel vrije tijd? Ik denk wel eens dat wij ons in het rijke westen ons het recht op onzin toe-eigenen. Er is zoveel vrijheid dat we niet meer weten wat we ermee aan moeten. We hebben toch wel het recht op nutteloos vermaak dat bovendien nog vaak leidt tot een soort van 'preference drift', waarbij we moraal uit het oog dreigen te verliezen. Onze kinderen laten we aan hun lot over, al dan niet met een smartphone in de linker- en een tablet in de rechterhand. Het leven is maakbaar en moet pasklaar voor de wens van de mens worden gemaakt. We proberen te voorkomen dat dingen ons overkomen. Maar voor je het weet is het voorbij, en dan? En wat laat je achter als erfenis voor je kinderen? Het leven kent veel vrije tijd. Hoe vul ik die tijd in? In plaats van me in te laten met nonsense zou ik de kunst van het nietsen graag onder de knie willen krijgen. Bidden helpt me op de goede weg. Maar het zijn om te zijn, ja, daar kom ik over een half jaartje wel op terug. Oefening baart nietsdoen.