Album sentiment

Het is kerst geweest. Twee dagen van lekker eten, feestvreugde en gezelligheid vliegen voorbij. En door alle foto's die op facebook verschijnen kan ik zomaar meegenieten van andermans vreugde. Dat is best leuk hoor. Maar tegelijkertijd besef ik me dat wij tegenwoordig iets te kort lijken te schieten. We hebben een heel gezellige tweede kerstdag. Ik was aan het werk, kwam rond 15.30 thuis en we zijn met z'n viertjes gaan steengrillen. Thuis. Het ziet er mooi uit, het is gezellig, behalve als Roos blijft hangen in het feit dat het erg lang duurt voor de pannenkoekjes klaar zijn, maar we proppen haar gewoon vol en het is verder een rustige en gezellige avond. Maar we hebben geen bewijs. Niets van dat alles. Het fototoestel ligt, nu even iets minder dan voorheen, te verstoffen in de boekenkast. Marinus z'n telefoon is bezig aan een ernstige lijdensweg van voortdurende uitval en andere vreemde toevallen en ik heb zo'n oud mobieltje dat als je niet vergeet een foto te maken, je de pixels kan tellen. En eerlijk gezegd, we vergeten het gewoon. Het was best bijzonder dat we Roos d'r verjaardag wel hebben vastgelegd. De taart, het bezoek. Zelfs een filmpje van het kaarsjes-uitblaas-moment. En dat kon alleen omdat Marinus 's nachts al had bedacht dat de batterij van het fototoestel 's ochtends direct al in de oplader moest. We konden het stof eraf slaan en hadden bewijs van een blijde verjaardag. Poe-hee, net op tijd. En wat doen we met de foto's?? Iedereen zet het tegenwoordig online. Handige manier om ze nooit kwijt te raken. Ik schaam met diep om te vertellen dat onze trouwfoto's, waarvan we een heel aantal wel hebben laten afdrukken, nog steeds in een mapje, in een leeg album, met mooie versierplaatjes liggen te liggen. Ze liggen maar. En de andere foto's? Van de kinderen? Die staan op cd, of op de pc, of op onze 3 gecrashte harde schijven zodat we heel wat moeite moeten doen om erbij te kunnen. Stom he. En dat terwijl ik altijd blij word van fotoalbums. Laat mij op bezoek maar foto's bekijken, netjes in een album en mijn dag is goed. Mijn oma is er goed in. Ze trekt steeds als ik er ben hetzelfde mapje tevoorschijn. Met oude zwart-wit foto's. En nu, na de 50e keer wordt het best moeilijk om met groot enthousiasme te reageren. Maar, het blijft ergens altijd leuk. Foto's die je aan kunt raken, kunt verkreukelen, die je laten zien hoe vaak ze zijn bekeken. Hoe meer kreukels hoe beter. En dan zo'n enorm album. Eigenlijk te groot voor de boekenkast, te weinig ruimtebesparend, maar zo lekker om vast te houden. Ja, ik leer na de kerst weer een les. Plak ze in Eef, doe het nou en.. maak ze eerst maar! Op naar volgend jaar!

Digitale therapeut

Ik wist niet dat ze therapieën tegenwoordig zo efficiënt mogelijk proberen aan te bieden met gebruik van bijvoorbeeld facebook. Ja, ik ben een facebooker. Ik zet er overigens niet veel op. Maar nu schrok ik ergens toch wel. Facebook vraagt me hoe ik me voel. Wat moet ik daar nou mee. Ik heb braaf geantwoord dat ik me goed voel. En dat is ook echt zo. En even later wordt me dezelfde vraag gesteld. Of de therapeut heeft niet goed geluisterd, of het is net zo'n lege vraag als wanneer een vage kennis je vraagt naar hoe je gevoelens terwijl hij of zij tijdens het antwoord al druk in gesprek is met aan ander. Ja, waarom vraag je het dan hè? De vraag is nu; waarom vraagt het statuskadertje van facebook met naar mijn gevoelens? Omdat ik er nauwelijks iets op zet en iemand achter de knoppen heel nieuwsgierig is naar een teken van statusleven? Omdat ik niet zo houd van mijn hele leven in een status te verwerken vraagt men me tegenwoordig maar naar mijn gevoelens. Een computerprogrammaatje welteverstaan! Het moet niet gekker worden. Of juist wel. Er zit misschien wel iets in. Kijk, schrap alle psychotherapieën uit de zorgverzekeringspakketten en huur een paar slimme psychologen in die ook nog met computers weten om te gaan. Die sporen via facebook mogelijke probleemgevallen op om vervolgens een digitale therapiesessie te voeren. Scheelt de overheid en ons als meebetalers een hoop kosten. Lijkt me. Nou, degene die zo nieuwsgierig is naar een status heeft zijn doel bereikt. Ik heb geantwoord. Geen behoefte aan psychologische hulp en zeker niet aan een programmaatje dat zich voordoet als een zeer betrokken en geïnteresseerde vriend. Bedankt.

Prikkelverwerking

Terwijl de bouwvakkers zich rondom de heimachine bevinden, fiets ik, bepakt en bezakt langs de bouwplaats. De heipaal gaat de grond in. Ik zie dat de mannen rondom gehoorbescherming dragen, gelukkig maar. En m'n gedachte nemen een loopje. Zal die man nu 's nachts altijd in het heiritme dromen? Of praat hij ritmischer dan anderen? Ik kan me voorstellen als je je altijd omgeeft met heipalen je op een gegeven moment last krijgt van het heisyndroom. Je praat allereerst altijd hard, omdat je met je collega's communiceert met oorbeschermers op: 'NEE, IETS VERDER NAAR RECHTS!' 'NAAR LINKS ZEG JE?' 'NEE, RECHTS! ANDERE RECHTS OELEWAPPER'. Je kunt dan ook in een heen-en-weer-beweeg-modus komen. Omdat die paal een doef-doef-doef geluid maakt kan je lichaam zomaar ineens mee gaan doen. Ik had het er pas met een vriendin over. Vreemde gewoonten. Jonathan bonkt vaak met z'n hoofd tegen de muur. Hij heeft een hard hoofd, dus de muur en Marinus z'n tijd hebben er meer last van. Haar zoon doet ook zoiets. En Marinus doet ook iets, maar dat mag ik niet vertellen. Zo'n heimeneer zie ik ook wel thuis op de op z'n trommelvlies gebrandde heiherrie heen en weer wiebelen. En wij denken dat gehandicapten dat alleen doen, nou echt niet hoor. Prikkelverwerking heet dat, en we hebben allemaal last van prikkels. Ik krijg een kort lontje en ga met m'n armen wapperen (in de hoop op te stijgen en de situatie van bovenaf te bezien; zou best effectief zijn als ik daadwerkelijk zou kunnen opstijgen). Hoe verwerk jij je prikkels? Ik vroeg me vanmorgen op de fiets af - nadat ik over de heiman had nagedacht - waar een automonteur over droomt, of een arts. Dromen is toch de beste manier om prikkels te verwerken lijkt me. En het is ook wel een feest om fijn te dromen toch?