Prikkelverwerking

Terwijl de bouwvakkers zich rondom de heimachine bevinden, fiets ik, bepakt en bezakt langs de bouwplaats. De heipaal gaat de grond in. Ik zie dat de mannen rondom gehoorbescherming dragen, gelukkig maar. En m'n gedachte nemen een loopje. Zal die man nu 's nachts altijd in het heiritme dromen? Of praat hij ritmischer dan anderen? Ik kan me voorstellen als je je altijd omgeeft met heipalen je op een gegeven moment last krijgt van het heisyndroom. Je praat allereerst altijd hard, omdat je met je collega's communiceert met oorbeschermers op: 'NEE, IETS VERDER NAAR RECHTS!' 'NAAR LINKS ZEG JE?' 'NEE, RECHTS! ANDERE RECHTS OELEWAPPER'. Je kunt dan ook in een heen-en-weer-beweeg-modus komen. Omdat die paal een doef-doef-doef geluid maakt kan je lichaam zomaar ineens mee gaan doen. Ik had het er pas met een vriendin over. Vreemde gewoonten. Jonathan bonkt vaak met z'n hoofd tegen de muur. Hij heeft een hard hoofd, dus de muur en Marinus z'n tijd hebben er meer last van. Haar zoon doet ook zoiets. En Marinus doet ook iets, maar dat mag ik niet vertellen. Zo'n heimeneer zie ik ook wel thuis op de op z'n trommelvlies gebrandde heiherrie heen en weer wiebelen. En wij denken dat gehandicapten dat alleen doen, nou echt niet hoor. Prikkelverwerking heet dat, en we hebben allemaal last van prikkels. Ik krijg een kort lontje en ga met m'n armen wapperen (in de hoop op te stijgen en de situatie van bovenaf te bezien; zou best effectief zijn als ik daadwerkelijk zou kunnen opstijgen). Hoe verwerk jij je prikkels? Ik vroeg me vanmorgen op de fiets af - nadat ik over de heiman had nagedacht - waar een automonteur over droomt, of een arts. Dromen is toch de beste manier om prikkels te verwerken lijkt me. En het is ook wel een feest om fijn te dromen toch?