Digitale therapeut

Ik wist niet dat ze therapieën tegenwoordig zo efficiënt mogelijk proberen aan te bieden met gebruik van bijvoorbeeld facebook. Ja, ik ben een facebooker. Ik zet er overigens niet veel op. Maar nu schrok ik ergens toch wel. Facebook vraagt me hoe ik me voel. Wat moet ik daar nou mee. Ik heb braaf geantwoord dat ik me goed voel. En dat is ook echt zo. En even later wordt me dezelfde vraag gesteld. Of de therapeut heeft niet goed geluisterd, of het is net zo'n lege vraag als wanneer een vage kennis je vraagt naar hoe je gevoelens terwijl hij of zij tijdens het antwoord al druk in gesprek is met aan ander. Ja, waarom vraag je het dan hè? De vraag is nu; waarom vraagt het statuskadertje van facebook met naar mijn gevoelens? Omdat ik er nauwelijks iets op zet en iemand achter de knoppen heel nieuwsgierig is naar een teken van statusleven? Omdat ik niet zo houd van mijn hele leven in een status te verwerken vraagt men me tegenwoordig maar naar mijn gevoelens. Een computerprogrammaatje welteverstaan! Het moet niet gekker worden. Of juist wel. Er zit misschien wel iets in. Kijk, schrap alle psychotherapieën uit de zorgverzekeringspakketten en huur een paar slimme psychologen in die ook nog met computers weten om te gaan. Die sporen via facebook mogelijke probleemgevallen op om vervolgens een digitale therapiesessie te voeren. Scheelt de overheid en ons als meebetalers een hoop kosten. Lijkt me. Nou, degene die zo nieuwsgierig is naar een status heeft zijn doel bereikt. Ik heb geantwoord. Geen behoefte aan psychologische hulp en zeker niet aan een programmaatje dat zich voordoet als een zeer betrokken en geïnteresseerde vriend. Bedankt.