Album sentiment

Het is kerst geweest. Twee dagen van lekker eten, feestvreugde en gezelligheid vliegen voorbij. En door alle foto's die op facebook verschijnen kan ik zomaar meegenieten van andermans vreugde. Dat is best leuk hoor. Maar tegelijkertijd besef ik me dat wij tegenwoordig iets te kort lijken te schieten. We hebben een heel gezellige tweede kerstdag. Ik was aan het werk, kwam rond 15.30 thuis en we zijn met z'n viertjes gaan steengrillen. Thuis. Het ziet er mooi uit, het is gezellig, behalve als Roos blijft hangen in het feit dat het erg lang duurt voor de pannenkoekjes klaar zijn, maar we proppen haar gewoon vol en het is verder een rustige en gezellige avond. Maar we hebben geen bewijs. Niets van dat alles. Het fototoestel ligt, nu even iets minder dan voorheen, te verstoffen in de boekenkast. Marinus z'n telefoon is bezig aan een ernstige lijdensweg van voortdurende uitval en andere vreemde toevallen en ik heb zo'n oud mobieltje dat als je niet vergeet een foto te maken, je de pixels kan tellen. En eerlijk gezegd, we vergeten het gewoon. Het was best bijzonder dat we Roos d'r verjaardag wel hebben vastgelegd. De taart, het bezoek. Zelfs een filmpje van het kaarsjes-uitblaas-moment. En dat kon alleen omdat Marinus 's nachts al had bedacht dat de batterij van het fototoestel 's ochtends direct al in de oplader moest. We konden het stof eraf slaan en hadden bewijs van een blijde verjaardag. Poe-hee, net op tijd. En wat doen we met de foto's?? Iedereen zet het tegenwoordig online. Handige manier om ze nooit kwijt te raken. Ik schaam met diep om te vertellen dat onze trouwfoto's, waarvan we een heel aantal wel hebben laten afdrukken, nog steeds in een mapje, in een leeg album, met mooie versierplaatjes liggen te liggen. Ze liggen maar. En de andere foto's? Van de kinderen? Die staan op cd, of op de pc, of op onze 3 gecrashte harde schijven zodat we heel wat moeite moeten doen om erbij te kunnen. Stom he. En dat terwijl ik altijd blij word van fotoalbums. Laat mij op bezoek maar foto's bekijken, netjes in een album en mijn dag is goed. Mijn oma is er goed in. Ze trekt steeds als ik er ben hetzelfde mapje tevoorschijn. Met oude zwart-wit foto's. En nu, na de 50e keer wordt het best moeilijk om met groot enthousiasme te reageren. Maar, het blijft ergens altijd leuk. Foto's die je aan kunt raken, kunt verkreukelen, die je laten zien hoe vaak ze zijn bekeken. Hoe meer kreukels hoe beter. En dan zo'n enorm album. Eigenlijk te groot voor de boekenkast, te weinig ruimtebesparend, maar zo lekker om vast te houden. Ja, ik leer na de kerst weer een les. Plak ze in Eef, doe het nou en.. maak ze eerst maar! Op naar volgend jaar!