Album sentiment

Het is kerst geweest. Twee dagen van lekker eten, feestvreugde en gezelligheid vliegen voorbij. En door alle foto's die op facebook verschijnen kan ik zomaar meegenieten van andermans vreugde. Dat is best leuk hoor. Maar tegelijkertijd besef ik me dat wij tegenwoordig iets te kort lijken te schieten. We hebben een heel gezellige tweede kerstdag. Ik was aan het werk, kwam rond 15.30 thuis en we zijn met z'n viertjes gaan steengrillen. Thuis. Het ziet er mooi uit, het is gezellig, behalve als Roos blijft hangen in het feit dat het erg lang duurt voor de pannenkoekjes klaar zijn, maar we proppen haar gewoon vol en het is verder een rustige en gezellige avond. Maar we hebben geen bewijs. Niets van dat alles. Het fototoestel ligt, nu even iets minder dan voorheen, te verstoffen in de boekenkast. Marinus z'n telefoon is bezig aan een ernstige lijdensweg van voortdurende uitval en andere vreemde toevallen en ik heb zo'n oud mobieltje dat als je niet vergeet een foto te maken, je de pixels kan tellen. En eerlijk gezegd, we vergeten het gewoon. Het was best bijzonder dat we Roos d'r verjaardag wel hebben vastgelegd. De taart, het bezoek. Zelfs een filmpje van het kaarsjes-uitblaas-moment. En dat kon alleen omdat Marinus 's nachts al had bedacht dat de batterij van het fototoestel 's ochtends direct al in de oplader moest. We konden het stof eraf slaan en hadden bewijs van een blijde verjaardag. Poe-hee, net op tijd. En wat doen we met de foto's?? Iedereen zet het tegenwoordig online. Handige manier om ze nooit kwijt te raken. Ik schaam met diep om te vertellen dat onze trouwfoto's, waarvan we een heel aantal wel hebben laten afdrukken, nog steeds in een mapje, in een leeg album, met mooie versierplaatjes liggen te liggen. Ze liggen maar. En de andere foto's? Van de kinderen? Die staan op cd, of op de pc, of op onze 3 gecrashte harde schijven zodat we heel wat moeite moeten doen om erbij te kunnen. Stom he. En dat terwijl ik altijd blij word van fotoalbums. Laat mij op bezoek maar foto's bekijken, netjes in een album en mijn dag is goed. Mijn oma is er goed in. Ze trekt steeds als ik er ben hetzelfde mapje tevoorschijn. Met oude zwart-wit foto's. En nu, na de 50e keer wordt het best moeilijk om met groot enthousiasme te reageren. Maar, het blijft ergens altijd leuk. Foto's die je aan kunt raken, kunt verkreukelen, die je laten zien hoe vaak ze zijn bekeken. Hoe meer kreukels hoe beter. En dan zo'n enorm album. Eigenlijk te groot voor de boekenkast, te weinig ruimtebesparend, maar zo lekker om vast te houden. Ja, ik leer na de kerst weer een les. Plak ze in Eef, doe het nou en.. maak ze eerst maar! Op naar volgend jaar!

Digitale therapeut

Ik wist niet dat ze therapieën tegenwoordig zo efficiënt mogelijk proberen aan te bieden met gebruik van bijvoorbeeld facebook. Ja, ik ben een facebooker. Ik zet er overigens niet veel op. Maar nu schrok ik ergens toch wel. Facebook vraagt me hoe ik me voel. Wat moet ik daar nou mee. Ik heb braaf geantwoord dat ik me goed voel. En dat is ook echt zo. En even later wordt me dezelfde vraag gesteld. Of de therapeut heeft niet goed geluisterd, of het is net zo'n lege vraag als wanneer een vage kennis je vraagt naar hoe je gevoelens terwijl hij of zij tijdens het antwoord al druk in gesprek is met aan ander. Ja, waarom vraag je het dan hè? De vraag is nu; waarom vraagt het statuskadertje van facebook met naar mijn gevoelens? Omdat ik er nauwelijks iets op zet en iemand achter de knoppen heel nieuwsgierig is naar een teken van statusleven? Omdat ik niet zo houd van mijn hele leven in een status te verwerken vraagt men me tegenwoordig maar naar mijn gevoelens. Een computerprogrammaatje welteverstaan! Het moet niet gekker worden. Of juist wel. Er zit misschien wel iets in. Kijk, schrap alle psychotherapieën uit de zorgverzekeringspakketten en huur een paar slimme psychologen in die ook nog met computers weten om te gaan. Die sporen via facebook mogelijke probleemgevallen op om vervolgens een digitale therapiesessie te voeren. Scheelt de overheid en ons als meebetalers een hoop kosten. Lijkt me. Nou, degene die zo nieuwsgierig is naar een status heeft zijn doel bereikt. Ik heb geantwoord. Geen behoefte aan psychologische hulp en zeker niet aan een programmaatje dat zich voordoet als een zeer betrokken en geïnteresseerde vriend. Bedankt.

Prikkelverwerking

Terwijl de bouwvakkers zich rondom de heimachine bevinden, fiets ik, bepakt en bezakt langs de bouwplaats. De heipaal gaat de grond in. Ik zie dat de mannen rondom gehoorbescherming dragen, gelukkig maar. En m'n gedachte nemen een loopje. Zal die man nu 's nachts altijd in het heiritme dromen? Of praat hij ritmischer dan anderen? Ik kan me voorstellen als je je altijd omgeeft met heipalen je op een gegeven moment last krijgt van het heisyndroom. Je praat allereerst altijd hard, omdat je met je collega's communiceert met oorbeschermers op: 'NEE, IETS VERDER NAAR RECHTS!' 'NAAR LINKS ZEG JE?' 'NEE, RECHTS! ANDERE RECHTS OELEWAPPER'. Je kunt dan ook in een heen-en-weer-beweeg-modus komen. Omdat die paal een doef-doef-doef geluid maakt kan je lichaam zomaar ineens mee gaan doen. Ik had het er pas met een vriendin over. Vreemde gewoonten. Jonathan bonkt vaak met z'n hoofd tegen de muur. Hij heeft een hard hoofd, dus de muur en Marinus z'n tijd hebben er meer last van. Haar zoon doet ook zoiets. En Marinus doet ook iets, maar dat mag ik niet vertellen. Zo'n heimeneer zie ik ook wel thuis op de op z'n trommelvlies gebrandde heiherrie heen en weer wiebelen. En wij denken dat gehandicapten dat alleen doen, nou echt niet hoor. Prikkelverwerking heet dat, en we hebben allemaal last van prikkels. Ik krijg een kort lontje en ga met m'n armen wapperen (in de hoop op te stijgen en de situatie van bovenaf te bezien; zou best effectief zijn als ik daadwerkelijk zou kunnen opstijgen). Hoe verwerk jij je prikkels? Ik vroeg me vanmorgen op de fiets af - nadat ik over de heiman had nagedacht - waar een automonteur over droomt, of een arts. Dromen is toch de beste manier om prikkels te verwerken lijkt me. En het is ook wel een feest om fijn te dromen toch?

Gniffel

We houden van spelletjes, op z'n tijd. Mijn schoonouders zitten aan de tafel voor een spontane canasta actie. Leuk! Mijn schoonmoeder begint te vertellen dat haar man, mijn schoonvader en Marinus z'n vader, die lekker bij ons aan tafel zit, waarschijnlijk een gebroken teen heeft. En daar loopt ie nu minstens al een week mee. Mijn spontane schoonvader staat direct op het punt om het probleemgevalletje te showen, zodat we met 8 paar ogen ons erover kunnen buigen, beraden en een oordeel kunnen vellen. Maar omdat we allemaal leken zijn, bedenk ik samen met mijn schoonmoeder dat dat niet hoeft. Gelukkig.. de schoen en de sok blijft aan. Ik verzucht eventjes dat mijn vader dat nooit zal doen. Mijn schoonmoeder zegt quasi nonchalant: 'O nee?' 'Nee', begin ik, 'hij schaamt zich voor alles..' en ik doe ondertussen een poging om na te denken, het zijn toch vooral zijn benen..'uhh.. voor alles onder zijn knieën.' Een gniffel ontwaakt ons visuele vermogen. We zien mijn knappe vader al in z'n naakte glorie met kniekousen en kaplaarzen aan de kamer instappen. Schoonmoeder al lachend: 'Dus echt alleen voor alles wat onder z'n knieën zit?' We proesten het samen uit. Ik zie mijn vader ineens door andere ogen. Nee, nooit en te nimmer meer zal hij in een lange regenjas met enkel kniekousen in kaplaarzen aan door Delft banjeren. Nee, en ook niet door een andere stad of een ander dorp. En dat is maar goed ook!

Lege nest syndroom

Nog steeds weet ik niet of mijn ouders daar uberhaupt last van hebben gehad. Ik heb vooral het idee dat ze juist enorm genieten van de vrijheid. Met het lege nest syndroom wordt het door kinderen verlaten van het ouderlijk huis bedoeld waardoor er een leeg nest achter blijft. Die van mij beginnen er al vroeg mee, 4 en 2,5. Ze gaan naar (pre)school! Nog een week of 5 en ze vliegen uit. En ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Eigenlijk best lekker wanneer ze naar school gaan, maar ze zijn niet meer in ons veilige nest. Roos zit dadelijk gemiddeld zo'n 25 uur in de week op school. Dat is best veel. En Jonathan vliegt vrolijk mee naar de peuterspeelzaal. En woest is hij nu als we Roos wegbrengen en er niet mag blijven. Hij is vooral blij uit te vliegen. Bij Roos slaat de twijfel nog wel eens toe. Ze blijft toch liever thuis, tot d'r 30e misschien wel. En ik heb zeeen van tijd die ik nu vast in probeer te vullen, dan valt het niet zo op dat ze weg zijn. En trouwens.. zeeen van tijd is eigenlijk ook best overdreven. Kwartier heen fietsen, kwartier terug en als ze thuis lunchen betekent dat bij elkaar zo'n uur heen en weer fietsen op een dag. Dat valt best mee, maar moet je je voorstellen. Het begint zo: 's Ochtends om 6.30 gaat de wekker. Ik sta op, kleed me aan, maak het ontbijt klaar, wek de kids als die niet al wakker zijn en aan mijn benen hangen terwijl ik me probeer fatsoenlijk aan te kleden en te wassen. Ik moedig ze eenmaal aan de tafel aan om lekker snel door te eten. Want de ervaring leert nu al dat 45 minuten ontbijten lang niet genoeg is. 'Ja, kom op, lekker dooreten. Nee niet zingen nu. Eerst eten dan pas zingen. Op de bank liggen? Nou, als je boterham op is, je aangekleed bent, alle tanden gepoetst zijn, je naar de wc bent geweest, ja dan misschien. Als er dan nog tijd over is. Kom op, ja nog een hap. Jonathan, je moet wel echt iets drinken hoor. Dat zijn vitamientjes! Calcium. Cal-ci-um, goed zo Jonathan. Knap hoor, ja, ook gezond voor je. Een liedje over calcium mag straks, eerst die calcium naar binnen werken. Jongens, nog vijf minuten dan stoppen we ermee hoor. Ik stop het brood wel in een zakje voor later. Oh, sorry, ja JIJ bent een meisje Roos.' En dan heb je alleen nog maar mijn helft van de trioloog gehoord. En NOG, komen we te laat. Streeftijd is 8.10 vertrekken. En ik realiseer me om 8.10 dat ik nog mijn tanden moet poetsen en naar de wc moet. En dan nog jassen, schoenen aan, nu mutsen en wanten erbij en op de fiets. Wauw! We zijn onderweg. 'Ooooohhhhhhhhhhh, Roos ik ben je tas vergeten!!' En daar komen we weer aangezweet, ik tenminste, de kinderen hebben het koud. 8.40 bij de peuterspeelzaal. Daar zit nog geen leerplichtambtenaar, maar in groep 1 wel! Ik vrees voor boetes en heftige gesprekken. We hebben gelukkig nog 4 weken om te oefenen met een nieuwe streeftijd, nu om 8.00 op de fiets zitten. Dan redden we het net. Ik denk ik dat ik aan een nieuwe hobby kan beginnen, wielrennen, snel-trap-lopen en coachen. Ik kijk ernaar uit! 5 weken en we beginnen 5 keer per week op deze manier. En dan mag ik die 2 uurtjes voor het ik-fiets-naar-school-om-mijn-dochter-thuis-in-tien-minuten-eten-naar-binnen-te-coachen momentjes wel even uitpuffen op de bank toch? Of schoonmaken, was doen, administratie doen, op andere kindertjes passen en een heleboel leuke dingen doen. Ik heb een leuk leven en ik ben benieuwd naar de komende fase. Mocht het niet werken kunnen we altijd nog overstappen op thuisonderwijs ;-)

We zijn weer op dreef

Tijdens een interessant telefoongesprek kwam het eventjes op 'mijn blog'. Wat was dat ook al weer. In elk geval was het heel lang geleden. Die vriendin had ik misschien wel net zo lang niet gesproken. En in het telefoongesprek hebben we op een heel goede manier afscheid van elkaar genomen. Ken je dat? Je leven neemt een andere wending, je houdt van mensen en het is leuk om ze te blijven zien, maar juist ook de nieuwe mensen in je leven gaan een grotere rol spelen. Maar hoe zeg je dat je niet meer met vrienden wilt afspreken zonder ze te beledigen? God is dan echt grappig. Voordat ik bel doe ik een schietgebedje. 'Help Heer, hoe moet ik dat zeggen.' Terwijl de telefoon over gaat pak ik mijn agenda om dan toch een afspraak te maken, terwijl ik weet dat een diepere vriendschap eigenlijk niet mogelijk is. Ze neemt op en ik leg me erbij neer dat ik het niet kan zeggen. En dan ineens vertel ik heel eerlijk (waarbij ik ook zeg dat ik heel eerlijk ben) dat ik het best lastig vind. Een nieuw leven, nieuwe mensen en dan ook nog heel wat mensen uit het verleden met wie we niet altijd kunnen afspreken. En wat een opluchting om te horen dat zij precies hetzelfde dacht en ook op het punt stond om het te vertellen. Wat een feest van herkenning bij een goed afscheid! En zij had het dus over de blog. Nou ja, hier is ie dan weer. Ik mocht van iets of iemand niet meer bloggen op nu-eef-niet. Ik kon er geen bericht meer op krijgen. En omdat ik liever geen frustraties oploop doordat een computer of een programma tegenwerkt, heb ik me erbij neergelegd. Geen blogs meer. Maar mijn hoofd zit vol, ik kan verhalen vertellen tot en met. Maar nooit zo ineens, je hebt van die uitflapmomentjes, zoals aan de telefoon, wanneer ik heel eerlijk de waarheid vertel. En het gekke is, dat ik geen moppen of leuke verhalen kan vertellen in grote groepen mensen. Maar dan maar zo. Ik zit, denk en schrijf al ratelend op. Ik hoop in de eerste plaats dat u, als lezer zult genieten en in de tweede plaats dat ik deze blog als gezonde uitlaatklep kan gebruiken. Dus, een heel hartelijk welkom!